Podróż Andaluzja 2016 - Sewilla

Refren starej hiszpańskiej piosenki mówi: "Quien no ha visto Sevilla, no ha visto maravilla" (Ten, kto nie widział Sewilli, nie widział cudu). I coś w tym jest. Miejscowość jest piękna podobno nawet podczas grudniowych deszczów, a w jasnym andaluzyjskim słońcu wprost olśniewająca - w tak sprzyjających warunkach mogli wieść swoje fikcyjne życie Don Juan Byrona, Carmen Bizeta i cyrulik Rossiniego.Wśród urodzonych tu rzeczywistych postaci są poeci: Gustavo Adolfo Bécquer (1836-1870) i Antonio Machado (1875-1939) oraz malarze: Diego de Velázquez (1599-1660) i Bartolomé Esteban Murillo (1617-1682) i inni artyści.

W tym fragmencie podróży zapraszam do jednej z architektonicznych perełek stolicy Andaluzji - do Alkazaru Królewskiego.

Katedra w Sewilli pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny jest największą gotycką świątynią na świecie oraz trzecią co do wielkości budowlą sakralną po Bazylice św. Piotra w Rzymie i katedrze św. Pawła w Londynie. W 1987 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO wraz z leżącym obok niej Alkazarem. Usytuowana jest w ścisłym centrum miasta.

Przed rokiem 1248 miejsce to było jednym z najwspanialszych meczetów Almohadów - dynastii marokańskiej kontrolującej północną Afrykę oraz Al-Andalus ze stolicą w Granadzie. Sam meczet powstał tu zaś pomiędzy 1172 a 1198 rokiem, a prace nad budowlą gotycką na bazie istniejącego budynku rozpoczęto dopiero w roku 1433. Co ciekawe, zachowała się pełna dokumentacja z listą nazwisk całej świty pracującej nad budową obiektu: architektów, cieśli, kowali, garncarzy, rzeźbiarzy a nawet dmuchaczy szkła.

Podwaliny, których architekci użyli na poczet katolickiej świątyni nie były jednak wystarczające, zatem do planu meczetu zaczęto wprowadzać zmiany. Jego dziedziniec pełnił funkcję krużganka, a minaret, czyli smukła wieża stawiana przy meczecie, został przekształcony w dzwonnicę. W całość wkomponowano przestrzenie na bazie okręgu w których urządzono kaplice, dwie zakrystie oraz kilka innych sal. Łącznie, terytorium chronione przez łańcuchy i kolumny ma prawie 23.500 m². Owe łańcuchy wokół katedry powstały w roku 1565 jako granica jurysdykcji cywilnej. Chodziło o to, by kupcy nie wchodzili na teren katedry i nie uprawiali w niej handlu.

Świątynia ma 116 metrów długości i 76 metrów szerokości z kopułą, która przekracza 40 metrów. Modyfikacji doczekała się w każdej kolejnej epoce, następującej po gotyku. Posiada aż 5 naw i pseudoabsydę, która wraz z transeptem oraz nawą główną są wyższe od pozostałych elementów konstrukcji. Pomiędzy przyporami zlokalizowano kapliczki. Łuki połączone są sklepieniem gwieździstym. Do katedry możemy wejść przez 13 portali, a na największą uwagę zasługuje ołtarz główny. Rzeźbiony przez prawie pół wieku przez Pierre’a Dancarta, przedstawia 45 scen religijnych, a pokryty jest aż 3 tonami złota przywiezionymi z Nowego Świata. Dzieło to ma 20 metrów wysokości i 18 szerokości. Ogromne organy zbudowano w roku 1901, a zastąpiły one oryginał z 1724 roku, który ucierpiał podczas katastrofy budowlanej z 1 sierpnia 1888 roku, kiedy to zawaliła się kopuła. W katedrze znajduje się także skarbiec. Najcenniejsze eksponaty to klucze do miasta Sewilli, oddane przez Żydów i Maurów Ferdynandowi Świętemu na znak poddania miasta oraz relikwiarz Alfonsa X i tzw. tablice Alfonsyńskie.

Ulice Sewilli, obsadzone są niezliczonymi drzewkami pomarańczy, roztaczających delikatny, orzeźwiający zapach. Warto zapuścić się w klimatyczne zaułki Dzielnicy Świętego Krzyża (Barrio de Santa Cruz), która wyrosła w miejscu dawnej dzielnicy żydowskiej. Z żelaznych balkonów zwisają kwiaty, biel tynków aż razi oczy, w bramach kryją się ocienione patia z sadzawkami, a plakaty wieszczą korridę. Jeśli gdzieś mamy spotkać ducha Don Juana, to właśnie tu. Ceramiczne azulejos na okolicznych budynkach zdradzają jego historię: urodził się w domu przy calle Justino de Neve, jadł i pił w pobliskiej Hostería del Laurel, a na plaza Doña Elvira, mieszkała jego narzeczona Doña Inés. Warto też pochodzić po centrum z ładnymi XIX-wiecznymi budynkami lub udać się na bulwary, ciągnące się wzdłuż brzegów Gwadalkiwiru.

Jeśli zmęczymy się spacerem w upalnym słońcu możemy odpocząć w jednej z niezliczonych kafejek lub barów tapas, racząc się pyszną kawą, ciastkami lub kieliszkiem wina

Ulice Sewilli to świat skrajnych emocji, w którym uroczystości Wielkiego Tygodnia przeplatają się z żywiołową Feria de Abril. My byliśmy w Sewilli w pełni lata, więc nie dane nam było poczuć klimatu tych słynnych fiest, ale i tak warto było pospacerować ulicami miasta...

Park Marii Luizy jest najbardziej znanym parkiem Sevilli i zielonymi płucami miasta. Znajduje się na turystycznym szlaku i jest równie często odwiedzany przez mieszkańców jak i przez przybyłych do miasta turystów. Stanowi doskonałe miejsce do spacerów i schronienie przed palącym słońcem.

Pierwotnie park był częścią ogrodów Pałacu San Thelmo i został podarowany miastu w 1893 roku przez infantkę Maríę Luisę de Borbón, księżnę de Montpensier. Park został odnowiony i przebudowany w stylu francuskim przez Jean-Claude’a Forestiera, konserwatora Lasku Bulońskiego w Paryżu z okazji organizowanej w 1929 roku Wystawy Iberoamerykańskiej. Park został oddany do użytku publicznego w kwietniu 1914 roku. Architekt zachował pierwotny zarys ogrodów i dodał elementy zaczerpnięte z parków europejskich, jak również wzory z ogrodów arabskich. Drzewostan parku jest niezwykle różnorodny, tworzą go m.in.: akacje, wiązy, niezliczone gatunki palm oraz krzewy mirtu, oleandry, laury, liczne gatunki róż i innych kwiatów. Przecinają go liczne alejki i placyki, z których każde ma własną nazwę: Avenida de Hernan Cortes, Avenida de Pizarro, Glorieta de la Concha, Glorieta de los Toreros. Miejsce urozmaicają sadzawki i oczka wodne, na przykład Staw Lotosów, z romantycznymi mostami i kładkami, udekorowanymi azulejos. Jeżeli zmęczy nas spacerowanie to można przysiąść na skrytych w zieleni ławeczkach lub zaszyć się w odludnym kącie z książką. Na skraju parku znajduje się Plaza de América, przy którym znajduje się Muzeum Archeologiczne oraz Muzeum Sztuk i Zwyczajów. Budynki zostały pobudowane jako pawilony wystawowe, a później zaadoptowane na muzea. Plaza de América upodobały sobie szczególnie gołębie, które zbierają się tam w oczekiwaniu na smakołyki rzucane im przez przechodzących. W parku można również zobaczyć kolorowe papugi, pawie królewskie, łabędzie i kaczki.

Plac Hiszpański (Plaza de España) to ogromny plac w kształcie półkola, wokół którego wznoszą się bardzo dekoracyjne pawilony wystawowe. Powstał w związku z Wystawą Iberoamerykańską, organizowaną w Sevilli w 1929 roku. Na wystawie prezentowano nowinki hiszpańskiego przemysłu i rzemiosła. Budowle wokół placu zostały zaprojektowane przez architekta Aníbala Gonzáleza i stanowią mieszankę stylów: art deco, neogotyku i neomudejar - czerpiącego swoje wzorce z architektury mauretańskiej. Jako materiał budulcowy posłużyła cegła i kamień. Budowla tworzy niezwykle dekoracyjną i barwną całość z mnóstwem kolumn i różnorodnych zdobień. Na ścianach budowli zostały zaprezentowane herby i osiągnięcia poszczególnych prowincji Hiszpanii, a wszystko na ręcznie malowanych kaflach - azulejos tak charakterystycznych dla całej Sevilli. Wnętrze półkola zajmuje plac, otoczony kanałem, nad którym przebiegają cztery mosty, reprezentujące cztery historyczne krainy Hiszpanii: Kastylię, Aragonię, León i Navarrę. Wiele detali architektonicznych wykonano również z kolorowych azulejos. W centralnej części placu tryska fontanna, przynosząca orzeźwienie w upalne dni.